Techniki zdobienia

SITODRUK:

Sitodruk jako technika drukowania stosowany był na Dalekim Wschodzie już setki lat temu. Za prekursorów tej sztuki uznaje się Japończyków, którzy to w XVII wieku stosowali tą technikę do zdobienia kimon. Wycięty z papieru wzór nanoszony był na specjalnie przygotowaną siatkę. Pierwsze, z prawdziwego zdarzenia sito naciągnięte na ramę opatentowane zostało w Wielkiej Brytanii w 1906 roku, pod nazwą silk-screen. XX wiek to burzliwy rozwój techniki sitodruku. Początkowo głównym zastosowaniem była poligrafia, by po latach powrócić także do korzeni, czyli do zdobienia tkanin.

Jak to działa?

Na aluminiową, prostokątną ramę (np. o wymiarze 60 cm x 85 cm) naciągnięta jest bardzo drobna poliestrowa siatka. Głównym parametrem charakteryzującym sito do sitodruku jest ilość przeplatających się włókien siatki w przeliczeniu na centymetr kwadratowy (SEMA-PRINT stosuje siatki w zakresie od 24 do 120 włókien na jeden centymetr kwadratowy), co w praktyce oznacza liczbę dziurek przez które na dalszym etapie będzie przeciskana farba. Tak przygotowane sito w całości pokrywane jest emulsją światłoczułą, która szczelnie zatyka wszystkie dziurki w sicie.

Kolejny etap to przygotowanie kliszy. Klisza to nic innego, jak wydruk na przezroczystej folii negatywu wzoru, który będziemy drukować – każdy kolor naszego projektu to oddzielna klisza.

Tak przygotowany zestaw trafia do naświetlarki (duża mocna lampa), która emitując światło utrwala emulsję światłoczułą tylko w miejscach, do których ma dostęp. Wszystko przykryte nadrukowaną kliszą nie zostaje utrwalone, co po dokładnym wypłukaniu wodą, pod wysokim ciśnieniem powoduje całkowite usunięcie nie utrwalonej emulsji (tej która była zasłonięta nadrukowaną folią). W efekcie na sicie pozostają dziurki tylko we wskazanych przez nas miejscach. Powyższy proces powtarzany jest dla każdego koloru drukowanego wzoru.

Kolejnym etapem jest wykonanie nadruku. Sito umieszczone na maszynie sitodrukarskiej pokrywa się farbą, która przy pomocy odpowiednich rakli przeciskana jest przez dziurki w sicie i w ten sposób trafia w odpowiednim miejscu na materiał.

Na koniec, materiał na którym wykonano nadruk poddawany jest obróbce cieplnej w celu utrwalenia farby. Odbywa się to w specjalnie do tego przystosowanych piecach taśmowych w temperaturach na poziomie 120 do 170 stopni.

W sitodruku na tekstyliach stosujemy trzy rodzaje farb: farby wodne, rozpuszczalnikowe i plastizolowe. Poprzez zastosowanie szerokiej gamy różnego rodzaju farb sitodrukarskich, oprócz zwykłych, płaskich nadruków można osiągać także efekty specjalne w postaci: nadruków żelowych, HD, puff, brokat, nadruk odblaskowy czy fluorescencyjny, efekty metaliczne, folia metaliczna.

SEMA-PRINT to czternasto kolorowe automatyczne maszyny drukujące ROQ i M&R

HAFT KOMPUTEROWY:

Haft to jedna z najstarszych technik zdobienia odzieży. Najstarsze, udokumentowane przykłady haftów pochodzą z przełomu V i IV w. p.n.e. i zostały odkryte przez archeologów na terenach dzisiejszej Grecji. Technika ta, polega na ręcznym wyszywaniu wzorów na materiale przy pomocy igły oraz nici. Kamieniami milowymi dla haftu było: wynalezienie tamborka (początek XVIII wieku) oraz skonstruowanie pierwszej maszyny haftującej w roku 1828.

Maszyna do automatycznego haftowania skonstruowana przez Josue Heilmanna w latach 1827/28 - Zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia

Technikę haftu można podzielić na cztery podstawowe grupy:

Haft płaski		Haft wypukły
Haft nakładany – aplikacje		Haft ażurowy

Pierwsze trzy grupy są z powodzeniem wykorzystywane w SEMA-PRINT. Od lat działamy na sprawdzonych na rynku japońskich maszynach firmy BARUDAN.

Bardzo ważnym elementem haftu komputerowego, świadczącym o jego jakości, jest zastosowanie najwyższej jakości nici hafciarskich oraz dodatków takich, jak flizelina czy hydro folia.

Światowym liderem w produkcji nici jest niemiecka MADEIRA. Oferta obejmuje oprócz standardowych nici hafciarskich takich jak: POLYNEON (poliestrowa nitka o charakterystycznym połysku – najczęściej stosowana) i CLASSIC (nitka wiskozowa) bardziej specjalistyczne produkty:

• BURMILIANA – mieszanka wełny i akrylu, matowa nić przypominająca włóczkę.
  
  
• FS, CR i SUPERTWIST -  nici metaliczne.
  
  
• LUNA – nici „świecące” w ciemności.
  
  
• FIRE FIGHTER -  nici ognioodporne.
  
  

Maszyna haftująca i dobre nici to nie koniec. Aby nasz wyhaftowany wzór wyglądał naprawdę spektakularnie, najistotniejszym elementem jest przygotowanie programu hafciarskiego. Programy takie wykonywane są w zaawansowanych środowiskach graficznych, przez wykwalifikowanych specjalistów. Od umiejętności programisty, w głównej mierze, zależy efekt końcowy. Pisanie programu hafciarskiego to nic innego, jak zaprojektowanie na komputerze każdego ściegu. Rozplanowanie poszczególnych punktów wkłucia igły haftującej, ma w tym przypadku fundamentalne znaczenie.

Haft komputerowy, jako technika zdobienia odzieży, jest jedną z najpopularniejszych metod zdobienia. Główne zastosowania to twardsze i grubsze materiały takie jak: polar, softshell czy cordura. Haft ma jednak swoje ograniczenia. Bardzo drobne szczegóły (np. drobne napisy – mimo zastosowania cienkich nici 60 czy 75) czy przejścia tonalne (bez problemu osiągalne w sitodruku czy sublimacji), są bardzo trudne do wykonania lub wręcz niemożliwe.

Cenowo, technika ta dedykowana jest dla średnich i większych nakładów. Dlatego produkcje sztukowe nie do końca są opłacalne. Bardzo duże nakłady posiadają ograniczenie związane z czasem wykonywania pojedynczego haftu, który to, jest zdecydowanie dłuższy niż np. nadruk metodami sitodruku czy nawet sublimacji.

SUBLIMACJA:

Podążając za Wikipedią, to nic innego jak przejście ze stanu stałego w stan gazowy z bezpośrednim pominięciem stanu ciekłego. W praktyce jest to przeniesienie wydrukowanego na papierze sublimacyjnym wzoru na materiał, pod wpływem wysokiej temperatury. Zaschnięta na papierze sublimacyjnym farba pod wpływem temperatury przechodzi właśnie w stan lotny i trwale zabarwia materiał, na który zostaje nałożona. Wzór nałożony na tkaninę, w taki sposób, jest praktycznie niezniszczalny. Przykładowo, kiedy sitodrukiem „malujemy” wierzchnią stronę materiału, sublimacja barwi włókna tkaniny w całości.

Największym minusem sublimacji, jest możliwość stosowania tej techniki tylko i wyłącznie na tkaninach poliestrowych. To właśnie włókna poliestrowe mają tą właściwość, że poddane działaniu wysokiej temperatury pozwalają na przeniknięcie do ich wnętrza barwników zawartych w tuszach sublimacyjnych.

Ze względu na specyfikę drukowanych materiałów, sublimacja ma zastosowanie w zdobieniu szeroko rozumianej odzieży sportowej (włókna poliestrowe). Wysokiej jakości materiały charakteryzują się doskonałymi właściwościami termoizolacyjnymi i oddychającymi. W praktyce jest to najtańszy i najprostszy proces zdobienia tekstyliów. Z tego względu jest szczególnie polecany nawet przy jednostkowych zamówieniach.

Cały proces można podzielić na:

I. Przygotowanie wzoru na komputerze.
II. Wydruk wzoru na drukarce. Drukarki sublimacyjne, to nic innego, jak znane wszystkim drukarki atramentowe. Są to jednak dużo większe i szybsze urządzenia, zasilane specjalnymi tuszami sublimacyjnymi.
III. Wgrzanie wzoru na materiał. Maszyną służącą do tego celu jest tzw. kalander pracujący w temperaturze 200o

SEMA-PRINT używa drukarek sublimacyjnych firmy EPSON i MIMAKI, tuszów sublimacyjnych, także tych producentów oraz kalandra firmy MONTI ANTONIO o szerokości 160 cm.

TRANSFER:

Nadruki transferowe to w uproszczeniu nic innego, jak klasyczne naprasowanki. Różnica oczywiście polega na parametrach zastosowanych materiałów i maszyn transferowych. Przygotowanie nadruku do transferu na materiał można przeprowadzić stosując różne techniki drukarskie czy poligraficzne. W zależności od wyboru powyższego, nadruki transferowe można podzielić na kilka rodzajów:

transfer sitodrukowy – przygotowanie nadruku zostaje wykonane klasyczną metodą sitodruku (dokładny opis w zakładce SITODRUK). Metodę taką stosujemy dla wzorów bez przejść tonalnych (nie rastrowe) w kolorach dostępnych w skali PANTONE.

transfer wycinany na folii zwykłej lub flock’owej – w tym przypadku przygotowanie nadruku to nic innego jak wycięcie wzoru przy pomocy plotera tnącego na specjalnie przeznaczonej do tego celu folii. Możliwy efekt to jednolite kolory (bez przejść tonalnych). Do dyspozycji mamy szeroką gamę folii transferowych w bogatej kolorystyce takich jak: folia płaska czy matowa, folie HD (efekt wypukłości),  metaliczne, odblaskowe i wiele innych.

transfer cyfrowy – nadruk przygotowany technologią zbliżoną do nadruków wykonywanych na papierze. W tym przypadku do dyspozycji mamy nieograniczoną kolorystykę i przejścia tonalne.

Po przelaniu naszego wzoru na folię lub papier transferowy następuje jego wgrzanie w materiał. Odbywa się to przy pomocy pras transferowych, które pracując w zakresie temperatur od 150oC do 180oC (temperatura zależna od rodzaju nadruku transferowego) i czasie od 5 do 25 sekund wgrzewają trwale wzór na materiał.